Ang pinakamasayang kalsada sa Amerika ay nababagay sa mga residente ng Nevada na maayos - LARAWAN

BAKER - Noong 1977, nang ang U.S. Highway 50 ay ang kalsada pa rin ang hindi gaanong nalakbay, isa pang hindi nagpapakilalang aspeto ng asphalt na dumadaan sa American West, ang buhay ni Denys Koyle ay hindi nahulaan.

Sa edad na 28, inilipat niya ang kanyang maliit na pamilya mula sa Huntington Beach, California, sa mahihirap na hangganan na bayan sa linya ng estado sa pagitan ng Nevada at Utah. Itinatag niya ang Border Inn at kinamot ang isang pamumuhay na may gawi sa paminsan-minsang motorista na dumaan sa kanyang pagkalat na kumakalat na inihurnong sa ilalim ng isang walang tigil na araw sa gitna ng mga nag-iikot na mga butiki at prickly disyerto na scrub brush.

Upang maiwaksi ang huling dolyar sa araw, tatayo siya sa walang laman na daanan ng kalsada pagkatapos ng madilim, titig sa isang 19 na milyang grade sa silangan papuntang Utah: Kung nakita niya ang pagbaba ng mga ilaw ng ilaw, mananatili siyang bukas. Karamihan sa mga oras na siya ay sarado.

Ito ay bago sumikat ang Highway 50.

Ito ay isang malamang na hindi tama ng swerte para kay Koyle at hindi mabilang na mga mangangalakal sa kahabaan ng paikot-ikot na daang-daang kalsada na ito na bumabagabag sa kalagitnaan ng Nevada tulad ng isang hindi nakaadorno na cowboy belt: Noong 1986 - tatlong dekada na ang nakalilipas ngayong taon - ang dating daan ay nakilala bilang The Loneliest Road sa Amerika.

ANG LITRATO

Noong Hulyo, isang solong litrato at caption sa magazine ng Life ang tiniyak sa mga mambabasa na ang Highway 50 ay hindi lamang nakahiwalay, ngunit talagang nag-iisa - isang bagay na walang tao at walang tao, kahit na apocalyptic.

Ito ay ganap na walang laman, sinabi ng isang opisyal ng Automobile Club of America tungkol sa 287-milyang kahabaan sa pagitan nina Fernley at Ely. Walang mga punto ng interes. Hindi namin inirerekumenda ito. Binalaan namin ang lahat ng mga motorista na huwag magmaneho doon maliban kung tiwala sila sa kanilang mga kasanayan sa kaligtasan ng buhay.

Ang mabagsik na imahe ay nagalit sa maraming gitnang Nevadans na sumusubok na itaguyod ang makasaysayang wilds ng Silver State bilang isang pambansang patutunguhan ng turista. Marami ang nais mag-demanda ng Life magazine.

Ang mga opisyal ng turismo ng estado ay binago ang isang tin-sungay, magiging insulto sa purong ginto: isang kampanya na nagtatampok ng mga passport na inisyu ng estado kasama ang isang maglakas-loob na subukang makaligtas sa isang rambol sa malungkot na highway na ito.

Hindi nagtagal ay nagsipagsapalaran ang mga motorista dito mula sa Estados Unidos, Europa at Asya, na tumutulong upang buhayin ang yaman ng nagpupumilit na mga mangangalakal tulad ng Koyle.

Magaling ang dekada ’90, sinabi ng 68 taong gulang, ang kanyang buhok ngayon ay isang puting puti. Nakatutuwang magbayad ng cash para sa isang Lincoln Town Car.

anong tanda ang july 13

Gayunpaman, mga dekada na ang lumipas, maraming mga lokal ang nagtanong: Ang Highway 50 ba talaga ang nag-iisa?

Ang daanan ng kalsada sa pamamagitan ng gitnang Nevada ay tiyak na mapanganib, isang ruta na sinusundan ng mga overland stagecoache na umiiwas sa mga tulisan sa highway. Mula 1860 hanggang 1861, ang mga sumasakay sa Pony Express ay tumakbo sa ruta sa isang trabaho kaya mapanganib na mga ad na tumawag para sa mga Young, payat, wiry fellows. Dapat ay mga dalubhasang sumasakay, handang ipagsapalaran ang kamatayan araw-araw. Mas gusto ang mga ulila.

Ang kalsada ay kalaunan ay naging bahagi ng Lincoln Highway, isa sa mga unang ruta ng transcontinental para sa mga sasakyan sa Estados Unidos. Ang pagtatalaga ng 50 Estados Unidos ay dumating noong 1926.

Ngayon, ang arterya ay tumatawid sa isang dosenang mga saklaw ng bundok - na may mga taluktok na tinatawag na Pancake, Pinto at Little Antelope - na bumababa sa malawak na walang libog na mga lambak kung saan diretso ng asphalt ang ramrod sa loob ng 25 milya, na dumadaan sa mga binobomba ng mga lumang mina at mga libingang libingan kung saan inilibing ang mga payunir ng Nevada.

kung paano mag-inat ng karpet nang walang sipa ng tuhod

Ngayong mga araw na ito, ang mga driver na walang batas ay madalas na kunan ng laro mula sa highway. Sa mga kalsadang dumi na umiikot sa ganitong paraan at iyon, ang mga kotse ay nagsisipa ng mahaba, tamad na mga daanan ng alikabok. Ang isa ay humahantong sa bayan ng aswang sa Hamilton, kung saan ang sapat na pilak ay minina upang makatulong na mabayaran ang ilang utang sa Digmaang Sibil.

Sa daan, may mga kalat-kalat na bayan na tumayo bilang patotoo sa nakaraan, pati na rin ang maagang kultura na naukit dito. Sa Eureka, mayroong isang 1880 opera house na nag-host ng mga dula, masquerade na bola, sayaw at konsyerto. Ang Ely's Hotel Nevada ay dating pinakamataas na istraktura ng estado at ang una ay may elevator.

Nagtatampok ang kalsada ng mga biyahero na may pauna sa highway na minamarkahan ang pinakamaikling distansya mula sa Denver hanggang San Francisco, pati na rin ang mga lokal sa mabugbog na mga lumang trak na sumasabog sa pagitan ng mga bayan na nasa ilalim ng limitasyon ng bilis. Mayroong mga biologist ng gobyerno na nagbibilang ng sage grouse, at ang dalawang cross-country cyclist mula sa Norway na sinalubong sa isang bayan na may alok ng isang libreng panauhin at isang ref na puno ng serbesa.

Ngunit ang Highway 50 ay isang pabagu-bagong host.

Mga dekada na ang nakakalipas, bago ito maging nag-iisa na pagtatalaga ng kalsada, ang mga nababagabag na mga inumin sa taglamig sa mga bar ng kalsada ay tumaya para sa mga inumin kung gaano karaming mga sasakyan ang makakapasa sa isang oras.

Ang mga nahulaan ang isa o wala ay karaniwang nanalo.

Ngayon, ang tag-init ay nagdadala ng mga daloy ng mga turista, na ang mga nakatatak na Highway 50 na pasaporte ay maaaring makakuha sa kanila ng isang sertipiko na nagpapahayag, nakaligtas ako sa nag-iisa na kalsada ng Amerika.

Sa loob lamang ng dalawang oras, naka-stamp kamakailan si Koyle ng isang dosenang pasaporte na na-brand ng mga mukhang biker at carload ng mga suburban na pamilya.

Humihinto ang mga tao sa bawat maliit na bayan at gumastos ng pera sa kanilang mga passport, aniya. At kailangan ng kanayunan ng Nevada ang lahat ng tulong na makukuha nito.

MULA SA INSULT SA ECONOMIC BOON

Naaalala ng residente ng Ely na si Ferrel Hansen ang araw na sumugod sa kanyang tanggapan ang makapangyarihang lokal na may-ari ng casino. Si Norm Goeringer ay isang spark plug ng isang tao. At naglalaway siya.

Nakita niya ang blurb ng magasin tungkol sa nag-iisa itong negosyong kalsada, na isinasaalang-alang niyang sampal sa mukha.

Si Norm ay isang pabagu-bago ngunit makatuwirang tao, naalaala ni Hansen, na noon ay isang lokal na opisyal ng turismo. Gusto niya ng may magawa tungkol dito. At hindi lang siya ang isa.

Tinawag ni Hansen ang mga opisyal ng turismo ng estado. Si Rich Moreno, na noon ay isang opisyal ng public affairs ng turismo, ay hinabol ang kwento. Lumiko ang manunulat ng magazine ng Life na hindi man lang nagdulot ng kalsada, ngunit na-dial ang ilang hindi pinangalanan na tagapayo ng AAA sa Denver o sa isang lugar, na nagsabing naririnig niya ang ilang kalsada sa Nevada na medyo nainis na malungkot.

Nang maglaon ay nagpadala ang ahensya ng isang liham sa mga negosyo sa kahabaan ng Highway 50, na humihingi ng paumanhin na ginawa nito sa kanila ang isang kapahamakan. Ngunit ang pinsala ay nagawa.

Nais ni Ferrel na kasuhan ang Life magazine, o kahit na humiling ng pagbawi, sinabi ni Moreno. At iniisip ko na 'Oo, tama.' Ngunit sinabi ng aking boss, 'Sa gayon, ano ang gagawin natin?'

Ang solusyon ni Moreno ay ang maloko sa buong yugto. Tumulong siya sa paglikha ng isang programa na gumamit ng isang mock mock tone upang hamunin ang mga motorista na subukan ang kanilang kapalaran sa Highway 50.

Simula sa ilang daang, ang bilang ng mga pasaporte ay umangat sa sampu-sampung libo.

zodiac sign para sa Marso 29

Ang direktor ng turismo sa Ely na si Ed Spear ay umiling pa rin sa kabalintunaan: Sa palagay ko kung magtapon ka ng sapat na basura sa pader, ang ilan ay mananatili.

Si Spear, 67, ay isang buong buhay na residente ng Ely na ang mga makukulay na pag-uusap ay madalas na gumagala tulad ng kay Hank Kimball, ang ahente ng agrikultura ng lalawigan sa palabas sa Green Acres TV noong 1960.

Sa ilalim ng direksyon ni Spears, ang pamayanan kung saan walang naninirahan sa loob ng kahon ang nagho-host ng mga nakakatakot na kaganapan tulad ng mga kumpetisyon ng karo at karera ng bathtub sa Cave Lake. Bago iyon, sinunog ng mga tao ang mga tubs - na-salvage mula sa isang lokal na hotel - at binaril sila ng mga kanyon.

Mayroon ding mga paputok na kinunan mula sa paglipat ng mga tren, isang kaganapan na tinatawag ng Spear na pinaka masayang maaari kang magkaroon ng iyong pantalon.

Ngunit ang nag-iisa na kampanya sa highway ay hindi walang glitches. Kamakailan lamang binalaan ng mga opisyal ng turismo ng estado ang mga mangangalakal na pabagalin ang pamamahagi ng mga passport dahil walang sapat na pondo upang mai-print ang marami sa kanila.

angel number 930

Sa tanggapan ng turismo sa White Pine County, namigay ang manager na si Wayne Cameron ng isang listahan ng mga negosyo kung saan maaaring makuha ng mga motorista ang kanilang mga passport. Ang problema: ang salitang nag-iisa ay maling baybay.

Bumuntong hininga si Cameron. Ginawa iyon ng estado.

Mag-click sa imahe para sa mas malaking bersyon

HINDI SOBRANG MAG-IISA MATAPOS LAHAT

Naghahain si Leslie Oliver ng tanghalian sa Pony Express Meats at Deli sa Eureka, ang lugar na isiningil ang sarili bilang pinaka kaibig-ibig na bayan sa pinakalungkot na kalsada sa Amerika.

Naglalakad siya kasama ang isang cast upang matulungan ang pagalingin ang mga ligament ng paa na pinunit niya sa isang hindi magandang kalagayan.

Hindi pa ako nag-iisa at nabuhay ako dito sa buong buhay ko, sabi niya.

Marahil ay dahil iyon sa mga character tulad ni Tony Rowley.

Sa 64, nagtatampok si Rowley ng isang makitid na kulay-abong balbas, madulas na takip at bib oberols. Kilala siya bilang alkalde ng hindi pinagsamang bayan na ito. Mayroong kahit isang rib-eye steak sandwich na pinangalanang sa kanya sa deli dahil ginugugol niya ang napakaraming oras sa jawboning doon.

Ang mga lolo't lola ni Rowley ay naghahatid ng koreo sa mga sakahan sa buong Highway 50, sa simula sa pamamagitan ng karwahe na hinugot ng kabayo. Pinatakbo ng kanyang ina ang lokal na pangkalahatang tindahan, nagbebenta ng mga lumang bato at bote, hanggang sa siya ay namatay ng ilang taon.

Nag-iisa? Humabol si Rowley. Lumipat kaming lahat dito upang makalayo sa mga tao.

Sa kalsada sa Middlegate Station, isang simpleng bar at gas station sa lugar ng isang lumang Pony Express relay point, magkapareho ang sentimyento.

Naghahain ng mga inumin sa likod ng bar, ang kapwa may-ari na si Russ Stevenson ay nag-aaral ng mga turista sa mga pag-usisa sa kahabaan ng kanyang Highway 50. Mayroong mga petroglyph na minarkahan ang mga katutubong Amerikano na usa na pumatay, ang hindi kilalang graffiti sa bulkan sa gilid ng kalsada na binubuo ng mga dumadaan, at ang misteryosong libingan sa kalapit na mga flat ng asin na pinaghihinalaang may hawak ng mga katawan ng dalawang batang batang babae na namatay sa dipterya sa isang 1850s wagon train; masunurin pa ring pinapanatili ng isang hindi kilalang tagapagbigay.

Ngunit ang karamihan sa mga tao ay nais na malaman tungkol sa puno ng sapatos.

espirituwal na kahulugan ng gagamba

Sa isang pares ng kalapit na mga cottonwood ay nakasabit ang daan-daang mga pares ng sapatos na ballet, pulang sneaker at nagsisigaw na rosas na stilettos - isang kakatwang nagsimula noong 1989 sa isang away sa pagitan ng mga bagong kasal na patungo sa Reno patungong Utah.

Tulad ng sinabi ni Fredda Stevenson, ginugol ng mag-asawa ang lahat ng kanilang pera sa pagsusugal at itinayo ang isang tent sa ilalim ng puno. Nagbanta ang ikakasal na maglalakad pauwi. Iyon ay kapag itinapon ng nobyo ang kanyang sandalyas sa isang sanga.

Pagkatapos ay nagdulot siya sa Middlegate Station at sinabi kay Stevenson ang kwento sa isang beer.

Kung nais mong manatiling kasal, kailangan mong humingi ng tawad, sinabi niya sa kanya.

Ngunit lahat ng kasalanan niya, protesta niya.

Kung matutunan mong sabihin na humihingi ka ng tawad ngayon, magiging masaya ka sa natitirang buhay mo, sinabi niya.

Nang maglaon bumalik ang mag-asawa upang ihagis ang sapatos ng kanilang sanggol sa puno. Daan-daang sumunod.

Ngunit noong 2011, isang lokal na pinagmumulan ng alak ang pumutol ng puno upang saktan ang kanyang magiging asawa, na may mga sapatos na nakasabit doon. Nag-host sina Fred at Russ ng isang seremonyong pang-alaala na dinaluhan ng daan-daang. Ngayon maraming sapatos ang namulaklak sa isang pares ng mga kalapit na mga cottonwood.

Ito lamang ang pinakabagong kakatwang kwento sa kahabaan ng pinakalungkot na kalsada ng Amerika. Hindi mo makikita ang kasaysayan ng Nevada na nagmamaneho ng Interstate 80, sinabi ni Stevenson. Sa Highway 50 hindi mo ito makaligtaan.

Ngunit, pagdating sa labis na kapighatian, tinuro ni Stevenson at iba pa dito na talikuran ang U.S. Route 6 na nagpapatakbo ng 167 milya sa pagitan ng Tonopah at Ely, kung saan maaari kang magmaneho ng maraming oras at makita ang baka isang baka, o hindi.

Ngayon na, sabi nila, ay isang malungkot na kalsada.